Ramón Cabanillas. Vento mareiro (1915). Poesía das Irmandades da Fala

Acción Gallega (Hino)

¡Irmáns! ¡Irmáns gallegos!

¡Dende Ortegal ó Miño

a folla do fouciño

fagamos rebrilar!

 

Que vexa a Vila podre,

coveira da canalla,

á Aldea que traballa

disposta pra loitar.

 

Antes de ser escravos,

¡irmáns, irmáns gallegos!

que corra o sangue a regos

dende a montana ó mar.

 

¡Ergámonos sin medo!

¡Que o lume da toxeira

envolva na fogueira

o pazo siñorial!

 

Xa o fato de caciques,

Iadróns e herexes, fuxe

ó redentor empuxe

da alma rexional.

 

Antes de ser escravos,

¡irmáns, irmáns gallegos!

que corra a sangre a regos

dende a montana ó val.

Ramón Cabanillas. Da terra asoballada (1917). Poesía das Irmandades da Fala

 ¡EN PÉ!

A Lois Porteiro

 ¡Irmáns! En pé, sereos,

a limpa frente erguida,

envoltos na brancura

da luz que cai de riba,

o corazón aberto

a toda verba amiga,

e nunha man a fouce

e noutra man a oliva,

arredor da bandeira azul e branca,

arredor da bandeira da Galicia,

¡cantémo-lo dereito

a libre, nova vida!

 

Validos de treidores

a noite da Frouseira

a patria escravizaron

uns reises de Castela.

Comestas polo tempo,

xa afloxan as cadeas…

¡irmáns asoballados

de xentes estranxeiras,

ergámo-la bandeira azul e branca!

¡E ó pé da enseña da nazón galega

cantémo-lo dereito

a libertar a Terra!

 

¡Irmáns no amor á Suevia

de lexendaria historia,

¡en pé! ¡en pé, dispostos

a non morrer sin loita!

¡O día do Medulio

con sangue quente e roxa

mercámo-lo dereito

a libre, honrada chouza!

¡Xa está ó vento a bandeira azul e branca!

A oliva nunha man, a fouce noutra,

berremos alto e forte:

"¡A nosa Terra é nosa!"

Manuel Antonio. De catro a catro (1926-27. Ed. 1928). Poesía de Vangarda

INTENCIÓNS

...ENCHERÉMO-LAS velas
ca luz náufraga da madrugada
...Pendurando en dous puntos cardinaes
a randeeira esguía
do pailebote branco
....................Cas súas mans loiras
....................acenan mil adeuses as estrelas

...Inventaremos frustradas descobertas
...a barlovento dos horizontes
...pra acelerar os abolidos corazóns
dos nosos veleiros defraudados

...Halaremos polo chicote
dun meridián innumerado
...Na illa anónima
de cada singladura
esculcaremos o remorso da cidade
.........Ela noitámbula desfollará
.........como unha margarida prostibularia
.........a Rosa dos Ventos do noso corazón

...Encadearemos adeuses de escuma
pra tódalas praias perdidas
...Xuntaremos cadernos en branco
da novela errante do vento
...Pescaremos na rede dos atlas
ronseles de Simbad

...E cazarémo-la vela
sobre o torso rebelde das tormentas
pra trincar a escota dunha ilusión.

Manuel Antonio. De catro a catro (1926-27. Ed. 1928). Poesía de Vangarda

SOS

   Fomos ficando sos
o Mar o barco e mais nós

   Roubanron-nos o Sol
   O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco

   Roubaron-nos o vento
   Aquel veleiro que se evadeu
pol-a corda floxa d'o horizonte

   Este oucéano desatracou d'as costas
   e os ventos d'a Roseta
ourentaron-se ao esquenzo

   As nosas soedades
veñen de tan lonxe
como as horas d'o reloxe

   Pero tamén sabemos a maniobra
d'os navíos que fondean
a sotavento d'unha singladura

   N-o cuadrante estantío d'as estrelas
ficou parada esta hora:
   O cadavre d'o Mar
fixo d'o barco un cadaleito

      Fume de pipa          Saudade
      Noite       Silenzo      Frio
      E ficamos nós sós
      Sin o Mar e sin o barco
      nós.

Luis Amado Carballo . Proel (1927). Hilozoísmo

Campanas

Quixera bañar

o meu corazón

no morno lirismo

dun raio de sol.

Álvaro Cunqueiro. Cantiga nova que se chama Riveira (1933). Neotrobadorismo

No niño novo do vento
hai unha pomba dourada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!

Canta ao luar e ao mencer
en frauta de verde olivo.
Quén poidera namorala,
meu amigo!

Ten áers de frol recente
cousas de recén casada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!

Tamén ten sombra de sombra
e andar primeiro de río.
Quén poidera namorala,
meu amigo!