Pilar Pallarés. De amor e desamor II (1985). Poesía do cotián

sentada no café
mentres espero
e a espera é xa unha inércia sen contornos
que me leva a ningures
sentada aqui - sen nada
mentres morre un home
falsamente
nunha horrível fita americana
sobre os anos cuarenta
e un soldado abraza unha enfermeira
cos labres incrivelmente ben pintados
en plena guerra
no teito do café rebulen catro moscas
soa fora unha canción tan triste
tras a xanela da pensión máis próxima
estudan pálidas rapazas
medran acensalis nas fendas
das pedras conventuais
e a señardade
é agora tan fosca - tan espida a certeza
de ser todo un erro irremediável
de alguén
que non existe

Manuel Rivas. Mohicania (1986)

“A NEGRA TERRA”

De falar, falarei coa terra.
A terra verdadeira,
a negra terra
onde prende a raíz.
A terra que se pisa.
A terra que se queima e que se crava.
Ese enorme lenzo onde o home debuxa o seu

                                                                                             [capricho.
                                   Onde o home se perde e se revolve en sombras.
                                   A negra terra,
                                   ese corpo de puta vella con dentes amarelos de                                

                                                              [tabaco,
con olleiras negras de tan azuis.
De falar, só con ela falarei
e falarei coas mans,
docemente coas unllas,
coa paixón dun amante,
como falan, cando albiscan a morte, os
                                              [xabaríns feridos.
De falar, falarei coa terra.
Coa terra, con esa negra terra
que cospe, como sangue do peito, primaveras.

Colectivo Ronseltz. Unicornio de cenorias que cabalgas os sábados (1994). Poesía experimental

Yolanda Castaño. Polifonías (2006). Poesía desaliñada (?)

Unha navalla lenta é o proxecto da identidade.

Unha celebración añil o recoñecemento.  

¿Como deixei que todo isto me sobreviñera?

O meu propio soño marchou de min comigo

Non podo permitir que se me malinterprete

                              [unha vez máis

¿Por que me afectas?, ¿por que me afectas

                                         [aínda?.

Unha absurda desposesión infranqueable.  

Pero que eu estaría ben, que non cumpren

                [coidados xa sabes que total eu

estaría ben, sempre ben, aínda que non se me

                             [entendese aínda

que perdese a saúde na miña mocidade.

Eu tamén pensaba que podería controlalo.

¿Por que me desesperas?, ¿por que aínda me

                           [desesperas?. [...]

María Lado. Berlín (2005)

inventei bonaval e a nosa cama
estaba chea de flores,
así
claro que non tiña medo dos nichos
e agradecía que anoitecese entre os teus brazos
e as estrelas co seu canto de grilos
quería dicirche:
delicioso
é como se escribe
o teu nome baixo as árbores.

Carlos Negro. Masculino singular (2016)

Olga Novo. FelizIDade (2020)

INTRAHISTORIA

Estás dentro coma nun mundo esférico e perfecto
onde non hai fronteira nin exclusión nin deus
no teu ceo estrelado de vitaminas.
Estás dentro da paz total
na alegría concreta da existencia cando chuchas a mau
por instinto de succión
como fai o meu cerebro coa música estás dentro
da harmonía que está dentro de min
conectada cos astros e co teu corazón que aprende
o compás binario de sístole e diástole
Libre
como se é cando se ama
como se é cando se crea
cando se cre

que se pode ser libre
estás dentro
da poesía
que me ensancha ata igualarme ao diámetro da pureza.
E eu empezó a entender
que só esta revolución hormonal
cambia para sempre a miña historia
dentro
onde estás
coma nun mundo esférico e perfecto
onde non hai fronteira nin exclusión nin deus
no teu ceo estrelado de vitaminas

Chus Pato

Ese alguén que acompaña a Cambria a cortar o

pelo son eu

mentres peitean a miña nai enredo, gústame o arrecendo químico das permanentes, os tubos para moldear e tamén, as lacas, o espello negro que serve como anuncio –As dúas irmás-, como un reiseñor e unha andoriña (non can-

tan)

  [só un instante

  non poder dicir nunca nada sobre os ceos,            

nada sobre a chuvia, nunca sobre un rostro   

ceo pétreo-veloz

entrar desde as montañas]

elixo un corte igual ao dunha nena-modelo-fo-   tográfica e creo firmemente que me conver-

terei ou serei transformada nela [...]