Por vingarse dunha que o traizoara, o rei degolaba a todas.
No crepúsculo casaba e no amencer enviuvaba.
Unha tras doutra, as virxes perdían a virxindade e a cabeza.
Sherezade foi a única que sobreviviu a primeira noite, e despois seguiu cambiando un conto por cada novo día de vida.
Esas historias, por ela escoitadas, lidas ou imaxinadas, salvábana da decapitación. Dicíaas en voz baixa, , na penumbra do durmitorio, sen máis luz que a lúa. Dicíndoas sentía pracer, e dábao, pero tiña moito coidado. Ás veces, durante o relato, sentía que o rei estaba observando o seu pescozo.
Se o rei se aburría, estaba perdida.
Do medo a morrer naceu a mestría de narrar.
Tradución propia do texto de Eduardo Galeano,
Sherezade, incluído en Mujeres (2015)